Criminaliteitsbestrijding vereist kennis over aard en omvang van de criminaliteit. Dat geldt ook voor de bestrijding van cybercrime. Bij herhaling wordt echter door wetenschappers, maar ook door politie en justitie zelf, geconstateerd dat politie en justitie de ontwikkelingen op dat vlak maar moeizaam kunnen bijbenen. In Verkenning cybercrime in Nederland 2009 beschrijven de auteurs de ontwikkelingen op het gebied van cybercrime in Nederland en dragen ze zo bij aan het vergroten van de kennis hiervan.

In dit boek komen vijf vormen van cybercrime aan bod: hacken, e-fraude, cyber afpersen, kinderpornografie en haatzaaien. Deze vijf gelden momenteel als de ernstigste maatschappelijke cybercrimeproblemen en zij verdienen (dus) de meeste aandacht. Per cybercrime beschrijven de auteurs aard en omvang alsmede verdachte- en slachtofferkenmerken. De auteurs onderzochten wat daarover is vastgelegd in politiedossiers.

De belangrijkste conclusie luidt: cybercrime is van het volk. De huidige literatuur, de media en beleidsdocumenten geven een beeld van hightech cybercriminelen die vanuit het buitenland opereren in georganiseerde groepen en op grote schaal slachtoffers maken. Op basis van een analyse van 665 politiedossiers nuanceren de onderzoekers dat beeld. Uit die dossiers volgt juist dat er veel ‘kleine delicten’ gepleegd worden door min of meer alledaagse verdachten die individueel opereren.

Dat cybercrime van het volk is, heeft implicaties voor politiebeleid en leidt tot de conclusie dat kennis en kunde op het gebied van cybercrime korpsbreed aanwezig moeten zijn: iedere agent moet beschikken over enige basiskennis inzake cybercrime. Er is ook een groeiende kans dat agenten in klassieke zaken te maken krijgen met een cybercrime-aspect. De bestrijding van cybercrime moet dan ook niet alleen het domein zijn van specialistische teams, zoals nu overwegend het geval is.